LONDON This year's big winner at the Baftas is 'The Hurt Locker'. Carey Mulligan en Colin Firth were named best actress and actor.
Kathryn Bigelow took six awards home tonight for 'The Hurt Locker', the story of bomb disposal experts in Iraq, including the prestigious prize for best film. She was also named best director and is the first woman to win this award. Bigelow triumphed over ex-husband James Cameron ('Avatar') and Jason Reitman ('Up in the air').
Carey Mulligan, who won the Bafta for best actress due to her performance in 'An Education', an adaptation of journalist Lynn Barber's autobiography, told the BBC she "didn't imagine in a million years that this would happen." Mulligan beat other stars including Meryl Streep, for her role in 'Julie and Julia', and French actress Audrey Tautou in 'Coco before Chanel'. Her award was the only win for 'An Education', despite eight nominations.
Best actor was Colin Firth, for his portrayal of a gay university professor in 'A Single Man.' The film was fashion designer Tom Ford's directorial debut. Firth outrivaled, among others, George Clooney.
James Cameron's 3D epic 'Avatar', up for eight awards, only came away with two, for special visual effects and production design.
Christoph Waltz won best supporting actor for Quentin Tarantino's 'Inglourious Basterds'. Mo'Nique was named best supporting actress for her role as an abusive mother in 'Precious'.
Best film in a foreign language winner was French crime 'A Prophet'.
Disney/Pixar's 'Up' won the Bafta for best animated film.
/// news.bbc.co.uk/2/hi/entertainment/8526670.stm
maandag 22 februari 2010
vrijdag 19 februari 2010
Mag het iets minder zijn? - een opiniestuk
De cultuurjournalistiek ligt onder vuur. Nu zelfs de kwaliteitsmedia zich steeds meer verlagen tot het brengen van media- en televisienieuws, in plaats van serieuze culturele berichtgeving, trokken vorig jaar enkele journalisten aan de alarmbel.
Onder de noemer ‘Press for More’ klagen zij de daling aan van evaluerende beschouwingen en kritische artikels op de cultuurpagina’s van zowel De Standaard als De Morgen. In hun perstekst omschrijven ze de culturele berichtgeving van de Vlaamse kwaliteitsmedia als “te weinig, te oppervlakkig en te banaal.” Recensies van activiteiten worden steeds korter en moeten plaatsmaken voor aankondigingen, terwijl de berichtgeving over bepaalde kunsttakken, zoals jazz, architectuur, klassieke muziek en beeldende kunst, ver te zoeken is.
Natuurlijk hebben de heren en dames van ‘Press for More’ gelijk, of toch groten-deels. De cultuurberichtgeving is lang niet meer wat ze geweest is. Zoals Geert Buelens in De Morgen al aangaf, gaat “de aandacht nu in toenemende mate naar wat al groot en bekend is”, of waarvan verwacht wordt wat “middels een georkestreerde mediahype dat heel snel zal gaan worden.”
Jaarlijks worden de cultuurpagina’s van alle kranten twee maanden lang gevuld met ‘nieuws’ en faits divers over ‘De slimste mens’. Ongelukkig genoeg organiseert Studio Brussel in dezelfde periode haar benefietactie voor het Rode Kruis, waardoor er in december, behalve een quiz met bekende koppen en Music for Life, nauwelijks iets anders te vinden is in het ‘cultuur’-gedeelte van de kranten.
Ik begrijp het wel, hoor. De concurrentie is alomtegenwoordig en wie niet op de kar springt, mag het vergeten. Of zoals Peter Vantyghem, hoofd van de cultuurredactie van De Standaard, het omschrijft: “We moeten ons aan de tijdsgeest aanpassen. Doordat televisie veel aan macht heeft gewonnen, kunnen de kwaliteitskranten niet anders dan ook populaire fenomenen op te nemen, willen ze nog aantrekkelijk bevonden worden door hun lezers.”
Akkoord, lezersonderzoeken zijn van cruciaal belang voor een krant, want wie brengt wat niemand wil lezen, verliest kostbare abonnees. Akkoord, De Standaard moet vooruit en dat kan alleen door zich ook op de jongere generaties te richten, met dus katernen vol Music for Life en sluikse promotie voor Rock Werchter.
Maar kunnen de cultuurbonzen van alle media, van populaire tot andere kranten, en van de VRT tot VT4, misschien eens spelen met de idee dat het publiek binnen afzienbare tijd al dat medianieuws kotsbeu zal zijn? Net zoals met alle fenomenen hebben lezers en kijkers het na een tijdje wel gehad. Of het nu het gezicht van Bart Peeters is op tv of foto’s van een laveloze Amy Winehouse in de krant.
En hoewel Peter Vantyghem overduidelijk gelijk heeft als hij zegt dat er alleen maar cultuurpagina’s zijn bijgekomen de laatste jaren, vraag ik vriendelijk maar met aandrang de berichtgeving wat in te krimpen en te streven naar kwaliteit.
Uw lezer zal er binnenkort zelf om vragen.
Onder de noemer ‘Press for More’ klagen zij de daling aan van evaluerende beschouwingen en kritische artikels op de cultuurpagina’s van zowel De Standaard als De Morgen. In hun perstekst omschrijven ze de culturele berichtgeving van de Vlaamse kwaliteitsmedia als “te weinig, te oppervlakkig en te banaal.” Recensies van activiteiten worden steeds korter en moeten plaatsmaken voor aankondigingen, terwijl de berichtgeving over bepaalde kunsttakken, zoals jazz, architectuur, klassieke muziek en beeldende kunst, ver te zoeken is.
Natuurlijk hebben de heren en dames van ‘Press for More’ gelijk, of toch groten-deels. De cultuurberichtgeving is lang niet meer wat ze geweest is. Zoals Geert Buelens in De Morgen al aangaf, gaat “de aandacht nu in toenemende mate naar wat al groot en bekend is”, of waarvan verwacht wordt wat “middels een georkestreerde mediahype dat heel snel zal gaan worden.”
Jaarlijks worden de cultuurpagina’s van alle kranten twee maanden lang gevuld met ‘nieuws’ en faits divers over ‘De slimste mens’. Ongelukkig genoeg organiseert Studio Brussel in dezelfde periode haar benefietactie voor het Rode Kruis, waardoor er in december, behalve een quiz met bekende koppen en Music for Life, nauwelijks iets anders te vinden is in het ‘cultuur’-gedeelte van de kranten.
Ik begrijp het wel, hoor. De concurrentie is alomtegenwoordig en wie niet op de kar springt, mag het vergeten. Of zoals Peter Vantyghem, hoofd van de cultuurredactie van De Standaard, het omschrijft: “We moeten ons aan de tijdsgeest aanpassen. Doordat televisie veel aan macht heeft gewonnen, kunnen de kwaliteitskranten niet anders dan ook populaire fenomenen op te nemen, willen ze nog aantrekkelijk bevonden worden door hun lezers.”
Akkoord, lezersonderzoeken zijn van cruciaal belang voor een krant, want wie brengt wat niemand wil lezen, verliest kostbare abonnees. Akkoord, De Standaard moet vooruit en dat kan alleen door zich ook op de jongere generaties te richten, met dus katernen vol Music for Life en sluikse promotie voor Rock Werchter.
Maar kunnen de cultuurbonzen van alle media, van populaire tot andere kranten, en van de VRT tot VT4, misschien eens spelen met de idee dat het publiek binnen afzienbare tijd al dat medianieuws kotsbeu zal zijn? Net zoals met alle fenomenen hebben lezers en kijkers het na een tijdje wel gehad. Of het nu het gezicht van Bart Peeters is op tv of foto’s van een laveloze Amy Winehouse in de krant.
En hoewel Peter Vantyghem overduidelijk gelijk heeft als hij zegt dat er alleen maar cultuurpagina’s zijn bijgekomen de laatste jaren, vraag ik vriendelijk maar met aandrang de berichtgeving wat in te krimpen en te streven naar kwaliteit.
Uw lezer zal er binnenkort zelf om vragen.
vrijdag 5 februari 2010
Uit-tip: Modernisme op oud-Griekse wijze
BRUSSEL De naam Domenikos Theotokopoulos doet waarschijnlijk geen belletje rinkelen, maar zijn bijnaam El Greco doet dat vast wel.
In het Paleis voor Schone Kunsten kun je nog tot 9 mei terecht voor een boeiend overzicht van de artistieke evolutie van de zestiende-eeuwse Grieks-Spaanse meester, die soms wel een modernist avant la lettre genoemd wordt.
Van 'De tranen van Sint-Petrus' tot 'De heilige familie' (foto), het zijn maar enkele van de markante schilderijen die je er kunt gaan bewonderen.
Het hoogtepunt van de expo is, met haar opvallend kleurgebruik en expressieve vormentaal, de reeks Apostelen die na hun doortocht in Brussel definitief naar het El Greco-museum in het Spaanse Toledo verhuizen.
Wie wil zien waar schilders als Picasso en Jackson Pollock hun mosterd haalden, weet waarnaartoe. Tickets kosten € 10.
/// www.bozar.be
Voor andere uit-tips kun je vandaag terecht bij Metro.
Het doek valt voor Miramax
BRUSSEL De Amerikaanse filmstudio Miramax heeft vorige week zijn deuren gesloten. Voor eigenaar Disney bleven verwachte successen aan de kassa uit. Hollywood is er een toonaangevende springplank voor onafhankelijke films mee kwijt.
Het doek is gevallen voor Miramax. The Walt Disney Company, die de filmstudio in 1993 overnam, had de 'herstructurering' al in oktober aangekondigd. De kantoren in Londen, New York en Los Angeles gaan dicht. Tachtig werknemers verliezen hun job.
Miramax werd in 1979 opgericht door de New Yorkse broers Bob en Harvey Weinstein als een studio voor 'indie films', onafhankelijke projecten waar de grote studio's om commerciële redenen hun neus voor ophaalden.
Miramax boekte zijn eerste grote succes met het drama 'Sex, Lies and Videotape' in 1989. Regisseur Steven Soderbergh werd er eensklaps mee beroemd, en sleepte er in Cannes de Gouden Palm mee in de wacht.
Ook voor andere eigenzinnige filmmakers was Miramax het perfecte opstapje naar succes. Quentin Tarantino bracht er zijn debuutfilm 'Reservoir Dogs' uit. Ook zijn 'Pulp Fiction' werd onder de vleugels van de Weinsteins een succes, net als 'The English Patient' en 'Trainspotting'.
In 1993 kocht The Walt Disney Company Miramax op voor 75 miljoen dollar. Bob en Harvey bleven de studio runnen en mochten hun eigen ding blijven doen. Bij de jaarlijkse Oscars maakten ze de andere studio's steevast belachelijk door de grote kwaliteit van hun films. In totaal sleepte Miramax 220 nominaties in de wacht.
Toch bekoelde de liefde tussen de Weinsteins en Disney. Blockbusters waren voor die laatste te belangrijk, Miramaxfilms daarentegen te controversieel. In 2005 verlieten de broers hun geesteskind om een nieuwe maatschappij op te richten, The Weinstein Company.
De afgelopen weken hebben Bob en Harvey nog geprobeerd Miramax te redden, maar tevergeefs. De zes films die bij de studio nog in productie zijn, waaronder 'The Debt' met Helen Mirren, komen waarschijnlijk met veel vertraging in de zalen.
Dit artikel verscheen eerder al in Metro op 1 februari 2010.
Het doek is gevallen voor Miramax. The Walt Disney Company, die de filmstudio in 1993 overnam, had de 'herstructurering' al in oktober aangekondigd. De kantoren in Londen, New York en Los Angeles gaan dicht. Tachtig werknemers verliezen hun job.
Miramax werd in 1979 opgericht door de New Yorkse broers Bob en Harvey Weinstein als een studio voor 'indie films', onafhankelijke projecten waar de grote studio's om commerciële redenen hun neus voor ophaalden.
Miramax boekte zijn eerste grote succes met het drama 'Sex, Lies and Videotape' in 1989. Regisseur Steven Soderbergh werd er eensklaps mee beroemd, en sleepte er in Cannes de Gouden Palm mee in de wacht.
Ook voor andere eigenzinnige filmmakers was Miramax het perfecte opstapje naar succes. Quentin Tarantino bracht er zijn debuutfilm 'Reservoir Dogs' uit. Ook zijn 'Pulp Fiction' werd onder de vleugels van de Weinsteins een succes, net als 'The English Patient' en 'Trainspotting'.
In 1993 kocht The Walt Disney Company Miramax op voor 75 miljoen dollar. Bob en Harvey bleven de studio runnen en mochten hun eigen ding blijven doen. Bij de jaarlijkse Oscars maakten ze de andere studio's steevast belachelijk door de grote kwaliteit van hun films. In totaal sleepte Miramax 220 nominaties in de wacht.
Toch bekoelde de liefde tussen de Weinsteins en Disney. Blockbusters waren voor die laatste te belangrijk, Miramaxfilms daarentegen te controversieel. In 2005 verlieten de broers hun geesteskind om een nieuwe maatschappij op te richten, The Weinstein Company.
De afgelopen weken hebben Bob en Harvey nog geprobeerd Miramax te redden, maar tevergeefs. De zes films die bij de studio nog in productie zijn, waaronder 'The Debt' met Helen Mirren, komen waarschijnlijk met veel vertraging in de zalen.
Dit artikel verscheen eerder al in Metro op 1 februari 2010.
woensdag 3 februari 2010
Booker Prize for 'lost' 1970 novels
LONDON The Booker Prize Foundation has announced that it will organise a special edition this year for the best English novel published in 1970.
The prestigious literary prize was originally awarded for any book published in the previous year. In 1971 the rules were altered and the Booker Prize became an award for the best novel published in the same year.
Subsequently, a wealth of books by authors like Iris Murdoch, Joe Orton and Muriel Spark fell through the net and were never eligible.
However, the organisers have now decided to give the writers, some of whom have died in the meantime, the chance to win a special award, the Lost Man Booker Prize.
"Our longlist demonstrates that 1970 was a remarkable year for fiction written in English", Ion Trewin, literary director of the Man Booker Prizes, said on the BBC. "Recognition for these novels and the eventual winner is long overdue."
A panel of three judges, all of whom, funnily enough, were born around 1970, will select six titles from the 22 novel longlist.
The judges are journalist and critic Rachel Cooke, ITN newsreader Katie Derham and the poet and novelist Tobias Hill.
Their shortlist will be announced in March. The public will decide the winner by voting via the Man Booker Prize website.
The winner of the Lost Man Booker Prize will be announced in May.
Please vote for your favourite 1970 English novel via the poll on the left.
Lost Man Booker Prize longlist
Brian Aldiss, The Hand Reared Boy
HE Bates, A Little Of What You Fancy?
Nina Bawden, The Birds On The Trees
Melvyn Bragg, A Place In England
Christy Brown, Down All The Days
Len Deighton, Bomber
JG Farrell, Troubles
Elaine Feinstein, The Circle
Shirley Hazzard, The Bay Of Noon
Reginald Hill, A Clubbable Woman
Susan Hill, I'm The King Of The Castle
Francis King, A Domestic Animal
Margaret Laurence, The Fire Dwellers
David Lodge, Out Of The Shelter
Iris Murdoch, A Fairly Honourable Defeat
Shiva Naipaul, Fireflies
Patrick O'Brian, Master and Commander
Joe Orton, Head To Toe
Mary Renault, Fire From Heaven
Ruth Rendell, A Guilty Thing Surprised
Muriel Spark, The Driver's Seat
Patrick White, The Vivisector
///www.themanbookerprize.com
Abonneren op:
Posts (Atom)
